asPeirHNh

Σκέψεις και απόψεις...

07:15
Η ώρα που ξυπνά ο μέσος εργαζόμενος για να πάει στη δουλ(ε)ιά του. Η ώρα που κοιμάται το μυαλό και κινητοποιείται το σώμα. Η ώρα που ο άνθρωπος σταματά να ονειρεύεται, που σταματά να σκέπτεται.

Τι είναι η δουλειά;

Είναι το μέσον για την πραγματοποίηση των στόχων σου, είναι ο δρόμος για την υλοποίηση την επιθυμιών σου ή είναι ένα μέσο νέκρωσης του εγκεφάλου, ο τρόπος για τον «υπνωτισμό» σου, της μεταμόρφωσής σου σε ένα γρανάζι της μηχανής του καπιταλιστικού, απάνθρωπου, υλιστικού και καταναλωτικού συστήματος;

Για να μην βιαστείς να βγάλεις τα συμπεράσματά σου... έχω μία καλή και προσεδοφόρα για την ηλικία και την πείρα μου, δουλειά. Γενικά θέλω να μιλήσω.

Ξυπνάς λοιπόν, πας στη δουλειά σου για 8 (και βάλε...) ώρες, μαλώνεις με τους προϊσταμένους, τους «συναδέλφους», ακόμα και με την καθαρίστρια, επειδή δεν σου γυάλισε το τραπέζι, και μετά τι; Είσαι «πτώμα». Θες να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Να κάνεις τι; Να ξεκουραστείς; Γιατί; Αφού θα κοιμηθείς το βράδυ. Να κάτσεις να σκεφτείς; Πως; Αφού το κεφάλι σου είναι «καζάνι». Θα βγείς έξω να διασκεδάσεις; Πως; Αφού είπαμε... είσαι «χώμα». Δεν είναι δίκαιο να σταθώ στην εργασία αυτή καθ’ αυτή, αλλά στον αλόφρονα τρόπο ζωής. Στο να τρέξεις να τα προλάβεις όλα. Και τι θα κερδίσεις άμα τακτοποιήσεις όλες τις «εκκρεμότητές» σου σε μία μέρα; Θα έχεις κερδίσει κάτι; Ίσα-ίσα, θα έχεις χάσει. Θα έχεις χάσει τις στιγμές ξεγνοιασιάς, τις στιγμές γέλιου, χαράς, δακρύων, θυμών και λύπης. Αυτές που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα ζώα.

Αλλά όχι! Εμείς προτιμάμε τη ζούγκλα και τους «νόμους» της. Και αυτό το έχουμε αποδείξει με την συμπεριφορά μας στους δρόμους, στα αυτοκίνητα, τα ΜΜΕ, στον τρόπο που λέμε «δε βαριέσαι», «θα του δείξω εγώ του παλιοπουσταρά». Έχουμε βάλει όλοι ομαδικώς στόχο να εξοντώσουμε ο ένας τον άλλον με τα «συναδερφικά» μαχαιρώματα, τις μπηχτές, τα κορναρίσματα, με τον πόλεμο νεύρων, τα σκουπίδια, τις πυρκαγιές, τα θανατηφόρα ατυχήματα. Βρισκόμαστε σε πόλεμο και το γνωρίζουμε, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να τον αποτρέψουμε, κοιτάμε να τον κερδίσουμε με οποιοδήποτε κόστος, γιατί θεωρούμε πως ο Ντάνκαν ΜακΛάουντ είχε δίκιο: “In the end there can be only one.”. “The pio magas” θα προσθέσω εγώ.

Και τώρα μία πραγματική ιστορία που έζησα προχθές στο λεωφορείο. Μεσημέρι, κατά τις 17:00. Ένας μετανάστης μιλάει στο κινητό του για περισσότερο από 15 λεπτά, φωνάζοντας, γελώντας, χειρονομώντας και εν τέλει, ενοχλώντας (με προσωπικά). Ένας 65-χρονος περίπου, κύριος του λέει εμφανώς αγανακτισμένος: «Ε, σταμάτα επιτέλους! Τα υπόλοιπα σπίτι.». Σταματά ο μετανάστης, τον κοιτά αγριεμένος και του λέει «Τι θές; Βούλωσέ το ρε μαλάκα, σκάσε!». Ενστικτωδώς του λέω «Ε! Τι βρίζεις ρε;». Το περίεργο (για εμένα και πάλι) ποιό είναι; Ολόκληρο το λεωφορείο στράφηκε εναντίον του μεσήλικα και κατ’ επέκτασιν, εμού! Το αν έχει δίκιο ή άδικο ο κύριος δεν με απασχολεί. Αλλά το ότι ένας νεαρότερός του τον έβρισε και τον απειλούσε κοιτάζοντας και προκαλώντας τον, είναι χυδαίο. Και φωνάζαν όλοι εν χορώ «Τι σας ενοχλεί που μιλά στο κινητό; Επειδή είναι ξένος; Ότι θέλει θα κάνει ο άνθρωπος, δημοκρατία έχουμε. Κατέβα να πάρεις ταξί αν σε ενοχλεί» κ.α.!

Λεπτομέρειες; Δύο!

1. Τον είπε ο κύριος «ξένο»; Το είπα εγώ; Τον είπε κανείς «κωλομετανάστη», «βρωμοφιλιππινέζε» ή κάτι παρόμοιο; Όχι βέβαια! Αλλά ο κομπλεξισμός « πέφτει σύννεφο» στους νεοελληναράδες. Αμέσως τα κοράκια ύψωσαν ασπίδα στον «φτωχό και άδολο» μετανάστη που είχε το «θάρρος» να τα βάλει με έναν μεσήλικα! Από τον φόβο μην μας πούνε ρατσιστές και ξενοφοβικούς, έχουμε περάσει πλέον στο άλλο άκρο. Σε αυτό του "δώσε θάρρος στον χωριάτη, να σ’ ανέβει στο κρεβάτι".
2. Δημοκρατία έχουμε; Πως συγκρατήθηκα και δεν της είπα «Άμα βγάλω το πουλί μου τώρα και σε κατουρήσω, θα μου πείς ότι έχουμε δημοκρατία και κάνουμε ό,τι θέλουμε;». Αλλά σεβάστηκα τα χρόνια της. Δεν είναι «δημοκρατία» αυτό κυρία μου. Υπάρχει άλλος ορισμός και λέγεται «αναρχία». Αυτό σημαίνει «κάνω ό,τι θέλω». «Δημοκρατία» είναι «κάνω ό,τι θέλω», αλλά ακολουθεί και μία δεύτερη πρόταση: «δίχως να ενοχλώ τον άλλον.». Πόσο πιό ωραίο θα ήταν να πεί ο μετανάστης «Συγγνώμη αν σας ενοχλώ, αλλά σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε έτσι!». Και από πάνω θα έβγαινε και τότε θα είχε δίκιο η πλέμπα του λεωφορείου να «εξαπολύσει τα βέλη και το μένος (που κουβαλά όπως είπα παραπάνω από την δουλειά, την κούραση και τον πόλεμο στον οποιό βρίσκεται) της» ενάντια στον 65-άρη αλήτη.

Η ιστορία όμως δεν τελείωσε. Σηκώνεται ο κύριος να κατέβει στην στάση του υπό τα επικριτικά βλέμματα του πόπολου και από πίσω του με καρφωμένα τα μάτια στον άνθρωπο, ο μετανάστης. Αποφασίζω λοιπόν να κατέβω δύο στάσεις πριν τον προορισμό μου γιατί «το έβλεπα το πράγμα να έρχεται». Κατεβήκαμε μαζί, εγώ με τα κλειδιά στην γροθιά (είπαμε, ο πόλεμος μαίνεται... όποιος «τραβήξει» πρώτος!) και ο μετανάστης αφού έκανε πως μίλαγε στο κινητό και έκανε πως ακολουθεί τον δρόμο του, ο οποίος, εντελώς τυχαία, ήταν ο ίδιος με τον δικό μας, γύρισε πίσω (ίσως βαρέθηκε; «Ξέχασε» κάτι στο λεωφορείο;;;) και έφυγε.

Και πάλι πριν βιαστείς να βγάλεις λανθασμένα συμπεράσματα να σου πω πως ρατσιστής δεν είμαι σε καμία περίπτωση. Ούτε θέλω να είμαι, ούτε μπορώ. Και όσοι με ξέρουν, με ξέρουν. Η συνείδησή μου είναι καθαρή.

Τέλος, να πω πως, αναφερόμενος στην εργασία, ωραία είναι τα «κατηγορώ» αλλά πρέπει πάντα να υπάρχει αντιπρόταση. Τόσο απλή. Καλύτερες συνθήκες εργασίας, 6-ωρο και ανθρώπινοι ρυθμοί. Εξάλλου το κράτος έχει λεφτά να σε φροντίσει. Ας κλέβουν λιγότερα, ας μην χαρίζουν τους φόρους στις μεγαλοεταιρείες και τις ποδοσφαιρικές εταιρείες. Ας μην έχουν όλοι από μία Mercedes και μία ντουζίνα bodyguards και συντάξεις με μία βουλευτική 4-ετία. Δεν είμαι κανά ρεμάλι, κανάς άεργος, κανά χαμάλι. Αλλά όταν δουλεύεις δίχως την πίεση να σου «φάει» ο δίπλα την δουλειά, γνωρίζοντας πως επιστρέφοντας σπίτι θα κάτσεις να χαρείς τα παιδιά και τη γυναίκα σου και δεν θα έχεις την γκρίνια που θα κουβαλά και αυτή με τη σειρά της από την δουλειά, ξέροντας πως το απόγευμα μπορείς να πας και κανά σινεμά, θέατρο ή για ένα ποτό γιατί θα αντέχεις και θα έχεις όρεξη, γίνεσαι περισσότερο παραγωγικός διότι δουλεύεις ευχάριστα, με συνεργάτες αλληλέγγυους, φίλους πραγματικούς, κάνοντας κάτι που το χαίρεσαι και το απολαμβάνεις.

Για σκέψου πόσο πιό ωραία θα ήταν η ζωή μας εάν χτύπαγε το ξυπνητήρι στις 07:15 και χαιρόμασταν...

Υ.Γ.: Τι ωραία φωτογραφία! Την έχω βάλει αντί για ξυπνητήρι και από αύριο θα την βάλω και στο πορτοφόλι μου για να μου θυμίζει ότι η ζωή, όπως η γυναίκα και η μπύρα είναι ωραία!